Anna Roszkowska

Opis

Z wykształcenia jestem psychologiem i psychoterapeutą w trakcie 4-letniego szkolenia w nurcie poznawczo-behawioralnym w akredytowanej przez Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczej i Behawioralnej (PTTPB) szkole psychoterapii AMiE. Mój zawód jest jednocześnie moją pasją oraz nieskończonym źródłem poszukiwań i odkryć dotyczących ludzkiej psychiki i bogactwa świata wewnętrznych przeżyć moich klientów.

Praca, którą wykonuję ma dla mnie głęboki sens, gdyż wiąże się z niesieniem ulgi w cierpieniu drugiemu człowiekowi i z pomocą w osiąganiu satysfakcji w życiu.

Ukończyłam także studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Wrażliwość na znaczenie słów bardzo pomaga mi w pracy psychoterapeutycznej, gdyż to język jest naszym głównym narzędziem komunikacji w trakcie sesji terapeutycznych, a słowa kreują rzeczywistość.

Rozwijam się nieustannie zawodowo, uczestnicząc w szkoleniach specjalistycznych. Studia, liczne szkolenia, doświadczenia zawodowe i życiowe wyposażyły mnie w wiedzę oraz w umiejętności, dzięki czemu mogę nieść wszechstronną pomoc dopasowaną do indywidualnych problemów i potrzeb moich klientów.

Zanim zostałam psychoterapeutą, przez kilka lat pracowałam jako nauczyciel, a także jako specjalista w dużych międzynarodowych firmach, co pozwoliło mi poznać różne środowiska pracy oraz rozwinąć umiejętność współpracy i otwartość na drugiego człowieka. Doświadczyłam także i dzięki temu doskonale rozumiem obciążenia i stres, które towarzyszą wielu ludziom w związku z pracą, życiem osobistym i wieloma wyzwaniami, jakie stawia przed nami współczesny świat.

W pracy z drugim człowiekiem najważniejsze jest stworzenie od początku serdecznej atmosfery zrozumienia i zaufania, żeby osoba potrzebująca pomocy mogła się czuć bezpiecznie i powiedzieć o wszystkim, co ją niepokoi i z czym chciałaby sobie poradzić. Określamy w ten sposób cele terapii i dzięki doborowi odpowiednich technik terapeutycznych dążymy krok po kroku do realizacji tych celów na każdej sesji.

Proces leczenia jest zindywidualizowany i może zostać zrealizowany w trakcie kilku spotkań lub trwać dłużej w zależności od potrzeb klienta. Stąd dokonujemy regularnej oceny postępów i weryfikujemy na bieżąco obrane na początku terapii cele. Wzajemna otwartość, szczerość i współpraca pomagają nam prowadzić klienta ku takiemu życiu, jakiego pragnie. A kiedy już będzie potrafił iść dalej sam, puszcza pomocne ramię terapeuty i wykorzystuje to, czego się nauczył i dowiedział w trakcie sesji, by sobie radzić samodzielnie i wieść życie warte przeżycia.

To, co cenię sobie w terapii poznawczo-behawioralnej to bogaty wachlarz protokołów, technik i narzędzi, których skuteczność w leczeniu różnych zaburzeń i problemów została potwierdzona naukowo w licznych badaniach prowadzonych od siedemdziesięciu lat. Jest to nurt, który ciągle prężnie się rozwija i wytycza coraz to nowe ścieżki pracy terapeutycznej.

Interesuję się także tzw. trzecią falą terapii poznawczo-behawioralnej, zwłaszcza terapią dialektyczno-behawioralną, terapią schematów i terapią akceptacji i zaangażowania, które są dla mnie cennym źródłem inspiracji do pracy z pacjentem. Korzystam także z dialogu motywującego, gdyż jest to metoda, która angażuje i motywuje klientów do wprowadzania w swoje życie pożądanej zmiany.

Oferuję pomoc w radzeniu sobie z:
• zaburzeniami nastroju,
• zaburzeniami lękowymi,
• problemami w relacjach,
• trudnościami ze snem,
• trudnymi sytuacjami życiowymi,
• stresem,
• przemocą w rodzinie,
• problemami w środowisku pracy,

Swoją pracę poddaję regularnej superwizji, która pomaga mi nieustannie poszerzać mój warsztat pracy, patrzeć na procesy terapeutyczne z różnych perspektyw i szukać wciąż nowych rozwiązań.

Prywatnie, oprócz psychologii interesuję się poezją, która jest szczególnie wrażliwa na słowo, subtelne znaczenia i daje możliwość wielu ciekawych interpretacji.

Najlepiej wypoczywa mi się aktywnie na łonie pięknej przyrody: biegam, jeżdżę na nartach i tańczę zumbę 🙂 Moją pasją są także podróże, miałam okazję zwiedzić i mieszkać w różnych krajach, a także pracować i poznać ludzi z całego niemalże świata, co było dla mnie bardzo ubogacające i jeszcze bardziej otworzyło na drugiego człowieka i jego perspektywę patrzenia na świat, często zupełnie odmienną niż moja, także ze względu na różnice kulturowe.

Wiele podróżowałam po świecie, żeby w końcu zdać sobie sprawę, że najbardziej fascynującą przygodą jest podróż do świata drugiego człowieka i pomaganie mu podążać tam dokąd chce iść.

Książki, które zapadły mi w pamięć i które mogą się okazać pomocne czy inspirujące dla innych to:

– „Nowe życie” tureckiego pisarza, laureata literackiej nagrody Nobla Orhana Pamuka – to powieść o życiu jako drodze, często niebezpiecznej i tajemniczej, ale jakże fascynującej, która może się wydawać czasem chaotyczna i bez celu, a jednak jest przede wszystkim podróżą w głąb siebie, odkrywaniem własnych pragnień i swojej tożsamości. Sposób narracji tworzy niesamowity klimat tej opowieści jakby na granicy jawy i snu. Wydarzenia, w których biorą udział główni bohaterowie są pretekstem do głębszej, uniwersalnej opowieści o ludzkich pragnieniach, przeżyciach, słabościach i o dążeniu, mimo przeciwności losu, do realizacji ważnych celów.

„Pokonałem nerwicę” Grzegorza Szafera – jest to świadectwo osobistych doświadczeń w zmaganiu się z nerwicą, które daje nadzieję osobom będącym w podobnym kryzysie. Nie jest to książka napisana przez psychoterapeutę czy naukowca, ale przez zwykłego człowieka, którego nieoczekiwanie dotknęły zaburzenia lękowe. To prawdziwa historia o poszukiwaniu sposobów na poradzenie sobie z ciągłym niepokojem i lękiem oraz o powrocie do normalnego, radosnego życia. A do tego książka napisana jest z dystansem do siebie i do świata, z subtelnym humorem i z pasją, na przekór własnym słabościom i chorobie.

„Kat miłości” Irvina Yaloma to z kolei cykl inspirujących historii dziesięciu osób, które skorzystały z terapii aby rozwiązać trudne dla siebie problemy egzystencjalne, takie jak utrata miłości, młodości czy nieustanna pogoń za szczęściem. I uniwersalna wskazówka na uśmierzenie bólu – próbować nadać mu sens. Jest to więc lektura dla tych, którzy szukają w swoim życiu sensu, a także dla osób borykających się z lękiem, depresją , obawą przed śmierci i tych, którzy nie mogą uporać się ze stratą swoich bliskich. Może to być także ciekawa pozycja dla wszystkich, którzy chcieliby zajrzeć za kulisy zawodu psychoterapeuty – zobaczyć co Yalom myśli o swoich klientach, a czego im nie mówi, co go frapuje, ciekawi, bawi. Autor pozwala nam towarzyszyć w swoich „psychoterapeutycznych potyczkach”, uśmiechać się do jego potknięć i niezgrabności, wzruszać sukcesami.

„Wdzięcznopis” to dziennik do praktykowania wdzięczności i doceniania nawet najmniejszych radości, które są naszym udziałem na co dzień.
Zapraszam do współpracy 🙂